Chasserades в эпоху паровозов
|
|
Chasserades в эпоху паровозов |
|
Hier is een herinnering die bij de oren van onze familie de slapende echo's van de mooie zomermaanden wekt. In de schaduw van de grote sparren, langs de groene weiden of in de bedding van de beekjes die lazily langs kronkelen. Om naar Chasseradès te gaan, moet ik je van tevoren waarschuwen dat je het moet verdienen! Ten eerste moet je weten dat in die tijd de TPV (!) stoomtrein onbetwist heerst. En het is geen overdrijving om te zeggen dat de stoomtreinen met Zeer Lage Snelheid rijden! De Nîmes-Parijs, via het Centraal Massief, is geen uitzondering op de regel.
In het zuidelijke deel van de lijn bedient het de steden Alès en La Grand-Combe sinds 1841, om te voldoen aan de groeiende behoeften van de kolenmijnen. Maar het zal een kwart eeuw duren voordat dit segment is verbonden met Clermont-Ferrand. Er zijn niet minder dan twee krachtige locomotieven nodig, aan elkaar gekoppeld, om de steilste hellingen te overwinnen. Hellings zo steil dat de twee locomotieven uitgeput, hijgend en moe zullen aankomen. Je gaat misschien spijt krijgen dat je ze misschien staalmonsters hebt genoemd.
Bij het vertrekstation zorgt de sterke geur van de perrons die zwart zijn geworden door de rook al snel voor de juiste sfeer. En dan komt er naast de stoom ook rook bij, en aan de rook de roet van de kolen. De kolen die het water in de ketel aan de kook brengt, de zuiger in beweging brengt en de machine vooruit laat gaan... Hoe dan ook, wanneer we bij de eindbestemming aankomen, zullen we zwart zijn als kolenwerkers die niet eens door hun eigen moeder zouden worden erkend. Je leert het fluitsignaal van de Stationschef uit je hoofd, er zijn zoveel stations en in ieder station is er een nieuwe Chef. En we stoppen bij allemaal, ook al is er soms, waar we stoppen, geen dorp (sic). Dit zegt alles! Nee..., niets..., niemand woont daar..., maar er is een station en een chef, dus we stoppen! En die onbruikbare toiletten, met hun toiletpot waar je de houten dwarsliggers en het ballast met hoge snelheid voorbij ziet komen.
En ik wil je liever niet vertellen over de ontelbare tunnels die je onder alle bergen doorlaten! En er zijn zoveel bergen, en zoveel tunnels, dat de meeste tijd het helemaal donker is. In de tussentijd moet je je haasten om de ramen open te draaien, want de hitte laat ons stikken! Maar wees voorzichtig als je de ramen niet op tijd hebt gesloten! Want de rook, de roet en de vonken dringen dan binnen in het hele compartiment. Maar het is zo heet dat wanneer we uit de tunnel komen, zodra het licht is, iedereen zich haast om ze weer open te maken. Ramen die ons beschermen tegen de verstikkende rook en die, wanneer ze open zijn, de lucht laten circuleren die verzadigd is met de verstikkende hitte die door de zonnestralen op de kaal vlakke daken wordt versterkt! Dit stopt nooit, en het duurt uren en uren voordat de stem van de Stationschef de reddingsaankondiging laat horen: — La Bastide! La Bastide-Puylaurent! Drie minuten stop! De passagiers met bestemming Mende blijven aan dezelfde kant van de spoorlijn voor hun aansluiting! Dit is het hoogste punt van de lijn, op 1025 meter hoogte, vlakbij het station. Wat een mooie kleine rode en gele micheline is.
Aanvankelijk zijn de wielen uitgerust met speciale banden die zijn ontwikkeld door de Michelin-onderneming, waar de naam vandaan komt. Het is zo herkenbaar, met zijn toeter en alle passagiers die binnen zijn samengekomen, in de afwezigheid van compartimenten! Na de grote locomotieven die we net hebben verlaten, zijn de blauwgrijze dampen van zijn dieselmotor erg sympathiek voor ons. Nog twee of drie stops en we voelen dat de lucht niet meer hetzelfde is. En dan komen we aan op onze eindbestemming. Verbluft door het geluid en de vermoeidheid, dorstig en hongerig, stappen we uit, ongelooflijk, verbaasd dat we eindelijk het Beloofde Land hebben bereikt, onze Nirvana: Chasseradès!
De boer die de accommodatie verhuurt, is daar! Hij heeft geen tijd verloren om zijn lucratieve zwarte markt, van een oorlog waarvan hij alleen voordelen heeft gehaald, te vervangen. In de afwezigheid van de maquis is hij zelfs niet benaderd door de Résistance. Een zegen, want de partizanen hadden zijn voorraden kunnen requisitioneren! We zijn in 1948, en het is door de zomerse verhuur van twee woningen dat hij de verliezen van oorlogsbaten compenseert. De beste, heel gewaardeerde man! Hij heeft er belang bij om te leren tellen, meer dan zijn eigen voordelen. Want op een dag zal hij zeker veel andere achtertuin moeten betalen... Hier beneden, of elders! Maar nu moet er alleen nog maar heffen en tillen met de koffers en trunk, de vrouwen en de kinderen. De eigenaar van het huis scheldt. Gewapend met een lange stok prikt hij in de billen van zijn dieren. Vooruit! Mijn God, wat is het ontspannend om te verplaatsen... in een ossenwagen!
We wandelen van het station naar het dorp dat we aan de rechterkant passeren. Aan de rand donderen de weiden als een lange jurk versierd met duizenden kleurrijke bloemen. We passeren een paar muren van droge stenen, zonder prikkeldraad langs de weiden en omheining. Geen visuele en materiële onderbreking in deze tijd, wanneer de weiden en bossen niet zijn ingesloten. Wat zou de hekken nut zijn, met de kudde koeien die goedkoop worden bewaakt door jonge kinderen.
De wezen, of de gecatalogiseerde delinquenten, worden door de DASS toevertrouwd, tegen betaling, altijd geld (!), aan gavots die ze soms zonder schaamte gebruiken, omdat ze niet hebben. Tenzij de kudde kan worden bewaakt door een oud lid van de familie. Maar dan loopt het kind het risico om in veel zwaardere taken te worden ingezet. Na de aankomst bij de boerderij, komen we de grote gezamenlijke kamer binnen.
De schok! De frisheid van de plek, de duisternis en de sterke geur van de stal grijpt de bezoeker aan. Dit gebeurt omdat naast de gemeenschappelijke ruimte en de vuilnis, zich de stal bevindt, gescheiden door een slechte houten deur. Ik ben geboeid door de rode en zwarte linten die van het plafond hangen. Wat een verrassing om te ontdekken dat deze linten bedekt zijn met rode lijm waarin duizenden vliegen zich verzamelen!
Een enorme houtkachel draagt zorg voor het koken van het voedsel en verwarmt drie vierde van het jaar. De rusticiteit van de plaats is ook zonet. Een massief en erg lange tafel met houten banken, een buffet, een kist. En het monumentale open haard, met ruimte voor een stenen bank voor twee personen aan de rechterkant van het open haard. Hiermee herinnert men ons aan de strenge winters. Maar de eigenaresse jaagt het gevogelte weg, dat bezig is de tafel schoon te maken van de restjes van het ontbijt ...
De kippen protesteren met een kracht die de gewoonten van dit plek duidelijk maakt. De honden komen en snuffelen aan mijn benen, terwijl ze hopend op een onwaarschijnlijk lunch? We zitten en nemen even de tijd om de lauwe limonade die bij de mager koekje, gekozen uit de ongeblondeerde koekjes....
Een enkele zaak grijpt ons aan: de verblijfskosten, de sleutels hopen en ons vestigen! Gedurende de zomer bedraagt het dat papa ons vergezeld om daar de twee weken van zijn jaarlijkse vakantie door te brengen. Dit zijn perioden waarin hij pastis en kaartspellen inruilt voor de forel en de vaten rode wijn. Een hobby die hij uren tijdens het catchen samenbrengt. Hij engage ook met het klimmen, de lange wandelingen en de siësta's. Deze vakanties zijn waar zo'n geluk voor hem zijn ...Ik ken de verhalen: Een nîmse kindertijd van 1946 tot 1967 door Gilbert Michel. Gepubliceerd door Editions Edilivre.
Старый курортный отель с садом на берегу реки Аллье, L'Etoile Гостевой дом находится в La Bastide-Puylaurent между Lozère, Ардешем и Севеннами в горах на юге Франции. На пересечении GR®7, GR®70 Путь Стивенсона, GR®72, GR®700 Путь Регордэн, GR®470 Источники и ущелья Аллье, GRP® Севеноль, Арде́шские горы, Маrgeride. Множество круговых маршрутов для пешеходных прогулок и однодневных велосипедных поездок. Идеально подходит для отдыха и пеших прогулок.
Copyright©etoile.fr