![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Chasseradès την εποχή της ατμομηχανής |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Ιδού μια ανάμνηση που ξυπνάει στα αυτιά της οικογένειάς μας τους κοιμισμένους ήχους των όμορφων καλοκαιριών. Στη σκιά των μεγάλων ελάτων, κατά μήκος των καταπράσινων λιβαδιών ή στο βάθος των ρεμάτων που χαλαρά σέρνουν. Για να φτάσουμε στο Chasseradès, πρέπει εξαρχής να σε προειδοποιήσω ότι πρέπει να το αξίζεις! Πρώτον, πρέπει να ξέρεις ότι εκείνη την εποχή κυριαρχεί η ατμομηχανή (TPV) με ατμό. Και δεν είναι υπερβολή να πεις ότι οι ατμομηχανές πηγαίνουν με Πολύ Μικρή Ταχύτητα! Η διαδρομή Νίμ-Παρίσι, μέσω του Κεντρικού Όρους, δεν αποτελεί εξαίρεση.
Στην νότια του τμήμα, η γραμμή εξυπηρετεί τις πόλεις Alès και La Grand-Combe από το 1841, ώστε να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες των ανθρακορυχείων. Ωστόσο, θα χρειαστεί ένα τέταρτο του αιώνα για να συνδεθεί αυτό το τμήμα με το Clermont-Ferrand. Απαιτούνται τουλάχιστον δύο ισχυρές μηχανές, συνδεδεμένες μεταξύ τους, για να αντεπεξέλθουν στις πιο απότομες κλίσεις. Κλίσεις τόσο απότομες που οι δύο μηχανές θα φτάσουν εξαντλημένες, λαχανιασμένες και κουρασμένες. Θα σε κάνουν να μετανιώσεις που ίσως τις αποκάλεσες τέρατα από ατσάλι.
Στον σταθμό αναχώρησης, η έντονη μυρωδιά των αποβάθρων που είναι μαυρισμένες από τον καπνό σε βάζει αμέσως στο κλίμα. Και τότε προστίθεται στον ατμό ο καπνός, και στον καπνό η σκόνη του άνθρακα. Ο άνθρακας που βράζει το νερό της καμινάδας, που κάνει τον πιστονά να περιστρέφεται και να προχωρά τη μηχανή... Όπως και να έχει, μόλις φτάσουμε στον τερματισμό θα είμαστε μαύροι σαν ανθρακωρύχοι που ούτε η ίδια τους η μητέρα θα τους αναγνωρίσει. Το σφύριγμα του Σταθμάρχη το μαθαίνεις απ' έξω, τόσοι πολλοί είναι οι σταθμοί, και σε καθέναν, υπάρχει ένας νέος Σταθμάρχης. Και σταματάμε σε όλους, ακόμα και σε εκείνους που μερικές φορές δεν υπάρχει καν χωριό (sic). Αυτό τα λέει όλα! Όχι..., τίποτα..., κανείς δεν μένει εκεί..., αλλά υπάρχει ένας σταθμός και ένας αρχηγός, οπότε σταματάμε! Και εκείνες οι αχρείαστες τουαλέτες, με τη λεκάνη τους όπου βλέπεις να περνάνε με ταχύτητα οι ράγες και η μπαλάντα.
Και προτιμώ να μην σου μιλήσω για τα αμέτρητα τούνελ που σου επιτρέπουν να περάσεις κάτω από όλα τα βουνά! Και υπάρχουν τόσα πολλά βουνά, και τόσα τούνελ, που τις περισσότερες φορές είναι ολοσκότεινα. Στο μεταξύ, πρέπει να βιαστείς να ανοίξεις τα παράθυρα καθώς η ζέστη μας κάνει να πνιγόμαστε! Αλλά πρόσεξε αν δεν έχεις κλείσει τα παράθυρα εγκαίρως! Διότι ο καπνός, ο καπνός και οι απορρίψεις εισβάλουν τότε σε όλο το βαγόνι. Αλλά είναι τόσο ζεστά που μόλις βγούμε από το τούνελ, μόλις φως, όλοι βιάζονται να τα ξανανοίξουν. Παράθυρα που μας προστατεύουν από την κόλαση και που, όταν είναι ανοιχτά, επιτρέπουν στον αέρα φορτισμένο με τη εκρηκτική ζέστη που ενισχύεται από τις ακτίνες του ήλιου να κυκλοφορεί! Αυτό δεν σταματά ποτέ και χρειάζονται ώρες και ώρες μέχρι που η φωνή του Σταθμάρχη θα αναγγείλει την σωτήρια ανακοίνωση: — La Bastide! La Bastide-Puylaurent! Τρία λεπτά στάση! Οι ταξιδιώτες με προορισμό το Mende παραμένουν από την ίδια πλευρά της γραμμής για να πάρουν τη σύνδεση τους! Είναι το υψηλότερο σημείο της γραμμής, 1025 μέτρα υψόμετρο, ακριβώς δίπλα στον σταθμό. Πόσο όμορφη είναι η μικρή κόκκινη και κίτρινη μηχανή.
Αρχικά οι τροχοί είναι εφοδιασμένοι με ειδικά ελαστικά που αναπτύχθηκαν από την εταιρεία Michelin, απ’ όπου πήρε το όνομά της. Είναι τόσο αναγνωρίσιμη, με τη σειρήνα της και όλους τους ταξιδιώτες που είναι συγκεντρωμένοι μέσα, στην απουσία θαλάμων! Μετά τις μεγάλες μηχανές που μόλις έχουμε αποχαιρετήσει, οι γκρι-μπλε καπνοί από τη ντίζελ μηχανή της μας είναι πολύ συμπαθείς. Δύο ή τρεις στάσεις ακόμη και αισθανόμαστε ότι ο αέρας δεν είναι πλέον ο ίδιος. Και μετά φτάνουμε στον προορισμό μας. Καταβεβλημένοι από τον θόρυβο και την κούραση, διψασμένοι και πεινασμένοι, κατεβαίνουμε, άπιστοι, σοκαρισμένοι που τελικά φτάσαμε στη Γη της Επαγγελίας, τον Νιρβάνα μας: Chasseradès!
Ο αγρότης που νοικιάζει τη στέγη είναι εκεί! Δεν έχει καθυστερήσει να αντικαταστήσει την κερδοφόρα μαύρη αγορά του, από τον πόλεμο από τον οποίο δεν έχει αποκομίσει παρά μόνο κέρδη. Ελλείψει αντάρτικων ομάδων, δεν έχει ούτε πλησιάσει την Αντίσταση. Μια ευλογία, καθώς οι αντάρτες θα μπορούσαν να είχαν ανακαλέσει τις προμήθειές του! Είμαστε το 1948 και μέσω της ενοικίασης δύο κατοικιών το καλοκαίρι, καλύπτει τις απώλειες κερδών των πολέμων. Ο αγαπητός, πολύ αγαπητός άνθρωπος! Έχει λόγους να ξέρει να μετρά, πέρα από τα κέρδη του. Διότι μια μέρα θα πρέπει σίγουρα να αποδώσει άλλους λογαριασμούς... Εδώ στη γη ή αλλού! Αλλά τώρα πρέπει να ανυψώσουμε τις βαλίτσες και τις αποσκευές, τις γυναίκες και τα παιδιά. Ο ιδιοκτήτης του χώρου βρίζει. Με ένα μακρύ ραβδί τρυπάει τα ζώα του. Μπροστά! Θεέ μου, πόσο ανακουφιστικό είναι να μετακινηθείς... με κάρο βοδιών!
Ανεβαίνουμε απο τον σταθμό προς το χωριό που θα προσπεράσουμε από τα δεξιά. Στην άκρη του, τα λιβάδια ηχούν σαν ένα μακρύ φόρεμα διακοσμημένο με χιλιάδες πολύχρωμα λουλούδια. Περάσαμε μερικούς τοίχους από ξηρά πέτρα, χωρίς αγκαθωτό σύρμα κατά μήκος των λιβαδιών και των περιφράξεων. Δεν υπάρχει οπτική και υλική διακοπή αυτήν την εποχή όταν τα λιβάδια και τα δάση δεν είναι περιφραγμένα. Ποιο θα ήταν το όφελος από τις περιφράξεις, καθώς οι κοπάδια αγελάδων φυλάσσονται με χαμηλό κόστος από μικρά παιδιά.
Οι ορφανοί, ή οι καταγεγραμμένοι εγκληματίες, παραδίδονται από την DASS, με αντάλλαγμα χρημάτων, πάντα χρήματα (!), σε gavots που τους χρησιμοποιούν μερικές φορές χωρίς ντροπή, καθώς δεν έχουν. Εκτός αν το κοπάδι μπορεί να επιβλέπεται από έναν παλιό ή παλιά από την οικογένεια. Αλλά τότε το παιδί κινδυνεύει να απασχοληθεί σε πολύ πιο σκληρές εργασίες. Φτάνοντας στην φάρμα, μπαίνουμε στο μεγάλο κοινόχρηστο δωμάτιο.
Το σοκ! Η φρεσκάδα του τόπου, το σκοτάδι του και η ισχυρή μυρωδιά από την αποθήκη καταπίνουν τον επισκέπτη. Αυτό συμβαίνει γιατί δίπλα από το κοινό δωμάτιο και η βρώμικη τοποθεσία είναι η αποθήκη, χωρισμένη από μια κακή ξύλινη πόρτα. Είμαι γοητευμένος από κόκκινες και μαύρες κορδέλες που κατεβαίνουν από την οροφή. Ποια έκπληξη να ανακαλύψω ότι αυτές οι κορδέλες είναι καλυμμένες με κόκκινη κόλλα πάνω στην οποία στοιβάζονται χιλιάδες μύγες!
Μια τεράστια ξυλόσομπα εξασφαλίζει το μαγείρεμα των τροφίμων και θερμαίνει τα τρία τέταρτα του χρόνου. Η ακαμψία του τόπου είναι προφανής. Ένα μαζικό και πολύ μακρύ τραπέζι, με τις ξύλινες καθίσματα, μια μπουφέ, ένα σεντούκι. Και το μνημειώδες τζάκι, με μια πέτρινη βίδα για δύο άτομα κάτω από την κορυφή του, στη δεξιά πλευρά της φωτιάς. Έτσι μας θυμίζει την αυστηρότητα των χειμών. Αλλά η κυρία τούς απωθεί τους πουλερικά που είναι απασχολημένοι να καθαρίσουν το τραπέζι από τα ψίχουλα του πρωινού...
Οι κότες διαμαρτύρονται με μια δύναμη που λέει πολλά για τις συνήθειες αυτού του μέρους. Τα σκυλιά έρχονται να μυρίσουν τα πόδια μου και κολλάνε σε μένα, ελπίζοντας για ένα απίθανο μεσημεριανό γεύμα; Καθόμαστε, ώστε να καταναλώσουμε τη ζεστή λεμονάδα που συνοδεύει το φτωχό μπισκότο, επιλέγοντας από αυτά που δεν είναι μούχλια...
Μια μόνο πράγμα μας ενδιαφέρει: να πληρώσουμε τη διαμονή, να πάρουμε τα κλειδιά και να εγκατασταθούμε! Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο μπαμπάς μας ενώνει για να περάσει τα δύο εβδομάδες των ετήσιων διακοπών του εκεί. Αυτές είναι οι διαμονές κατά τις οποίες ανταλλάσσει το pastis και τα παιχνίδια καρτών με την αλιεία και τα βαρέλια κόκκινου κρασιού. Μια πάθος για την αλιεία που ασκεί για ώρες. Επίσης, αφιερώνεται στην αναρρίχηση, σε μεγάλες περιπάτους και σε μεσημεριανούς ύπνους. Αυτές οι διακοπές είναι για αυτόν πραγματική ευτυχία... Ξέρω ιστορίες: Μια ναϊμοίζικη παιδικότητα από το 1946 έως το 1967 από τον Gilbert Michel. Εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Edilivre.
Παλιό ξενοδοχείο παραθερισμού με κήπο στην όχθη του Allier, L'Etoile Ξενώνας βρίσκεται στην La Bastide-Puylaurent ανάμεσα στη Lozère, την Αρντές και τις Σέβεννες στα βουνά του Νότου της Γαλλίας. Στη διασταύρωση των GR®7, GR®70 Δρόμος Stevenson, GR®72, GR®700 Δρόμος Régordane, GR®470 Πηγές και Φαράγγια του Allier, GRP® Cévenol, Αρντέχως Όρη, Margeride. Πολλές κυκλικές διαδρομές για πεζοπορίες και ημερήσιες εκδρομές με ποδήλατο. Ιδανικό για μια χαλαρωτική και πεζοπορική διαμονή.
Copyright©etoile.fr