Chasseradès på ångtågets tid
|
|
Chasseradès på ångtågets tid |
|
Hier is een herinnering die bij de oren van onze familie de slapende echo's van de mooie zomermaanden wekt. In de schaduw van de grote sparren, langs de groene weiden of in de bedding van de beekjes die lui langs kronkelen. Om naar Chasseradès te gaan, moet ik je van tevoren waarschuwen dat je het moet verdienen! Ten eerste moet je weten dat in die tijd de TPV (!) met stoom onbetwist heerst. En het is geen overdrijving om te zeggen dat de stoomtreinen met Zeer Lage Snelheid rijden! De Nîmes-Parijs, via het Centraal Massief, vormt geen uitzondering op de regel.
In het zuidelijke deel van de lijn bedient het de steden Alès en La Grand-Combe sinds 1841, om te voldoen aan de groeiende behoeften van de kolenmijnen. Maar het zal een kwart eeuw duren voordat dit stuk verbinding maakt met Clermont-Ferrand. Er zijn niet minder dan twee krachtige locomotieven nodig, die aan elkaar gekoppeld zijn, om de steilste hellingen te overwinnen. Hellings zo steil dat de twee locomotieven uitgeput, hijgend en moe zullen aankomen. je gaat misschien spijt krijgen dat je ze misschien staalmonsters hebt genoemd.
Bij het vertrekstation zorgt de sterke geur van de door rook zwart geworden perrons al snel voor het juiste gevoel. En dan komt er, naast de stoom, ook nog de rook bij, en bij de rook de roet van de kolen. De kolen die het water in de ketel aan de kook brengt, die de zuiger in beweging brengt en de machine vooruit laat gaan... Hoe dan ook, wanneer we bij de eindbestemming aankomen, zullen we zwart zijn als kolenwerkers die niet eens door hun eigen moeder herkend zouden worden. Je leert het fluitsignaal van de stationschef uit je hoofd, er zijn zoveel stations, en in elk is er een nieuwe chef. En we stoppen bij allemaal, zelfs als er geen dorp (sic) is waar we soms stoppen. Zo kunnen we dat zeggen! Nee..., niets..., niemand woont daar..., maar er is een station en een chef, dus we stoppen! En die onbruikbare toiletten, met hun toiletpot waar je de houten dwarsliggers en ballast met hoge snelheid langs ziet komen.
En ik vertel je liever niet over de ontelbare tunnels die je onder alle bergen doorlaten! En er zijn zoveel bergen, en zoveel tunnels, dat het meestal helemaal donker is. In de tussentijd moet je haast maken om de ramen open te draaien, want de hitte doet ons verstikken! Maar wees voorzichtig als je de ramen niet op tijd hebt gesloten! Want dan komt de rook, het roet en de vonken dan in de hele wagon binnen. Maar het is zo heet dat iedereen zich haast om ze weer open te maken zodra we uit de tunnel komen als het licht is. Ramen die ons beschermen tegen de verstikkende rook en die, als ze open zijn, de lucht laten circuleren die verzadigd is met de verstikkende hitte die door de zonnestralen op de blootliggende daken wordt versterkt! Dit stopt nooit en het duurt uren en uren voordat de stem van de stationschef het reddingssignaal laat horen: — La Bastide! La Bastide-Puylaurent! Drie minuten stop! De passagiers met bestemming Mende blijven aan dezelfde kant van de spoorlijn staan om hun verbinding te nemen! Dit is het hoogste punt van de lijn, op 1025 meter boven zeeniveau, vlakbij het station. Wat mooi is de kleine rode en gele micheline.
In het begin zijn de wielen uitgerust met speciale banden die zijn ontwikkeld door de Michelin-onderneming, vanwaar de naam komt. Het is zo herkenbaar, met zijn toeter en alle passagiers die binnen zijn samengekomen, in afwezigheid van compartimenten! Na de grote locomotieven die we zojuist hebben verlaten, zijn de blauw-grijze rokende pluimen van zijn dieselmotor erg sympathiek voor ons. Nog twee of drie stops en we voelen dat de lucht niet meer hetzelfde is. En dan komen we aan op onze eindbestemming. Stond aan de kant van het lawaai en de vermoeidheid, dorstig en hongerig stijgen we op, ongelooflijk, verbaasd dat we eindelijk het Beloofde Land hebben bereikt, ons Nirvana: Chasseradès!
De boer die het appartement verhuurt, is daar! Hij heeft geen tijd verloren om zijn lucratieve zwarte markt te vervangen door een oorlog waarvan hij niet meer dan voordelen heeft gehad. In de afwezigheid van het maquis is hij zelfs niet benaderd door de Resistance. Een zegen, want de partizanen zouden zijn voorraden kunnen hebben gerekwireerd! We zijn in 1948, en via de zomervakantie van twee woningen compenseert hij de oorlogswinstverlies. De beste, zeer gewaardeerde man! Hij heeft er belang bij om te leren tellen, anders dan zijn enige voordelen. Want op een dag zal hij ongetwijfeld wel andere rekeningen moeten betalen... Hier op aarde, of elders! Maar nu blijft er alleen nog maar gewacht op de koffers, de trunks, de vrouwen en de kinderen. De eigenaar van de plaats rent een vloek. Gewapend met een lange stok steekt hij de billen van zijn beesten aan. Vooruit! Mijn God, hoe ontspannend is het om te verplaatsen... in een boerderijwagen!
We lopen van het station naar het dorp dat we aan de rechterkant passeren. Aan de rand donderen de weiden als een lange jurk versierd met duizenden kleurrijke bloemen. We passeren een paar muren van droge stenen, zonder prikkeldraad langs de weilanden en omheining. Geen visuele en materiële onderbreking in deze tijd dat de weilanden en bossen niet op de woningen zijn. Wat zou het nut van de bouw zijn als de bewoners zouden worden gehouden zonder enige kosten door de jongeren?
De wezen, of de catalogen delinquenten, zijn door de DASS toevertrouwd, tegen betaling, altijd geld (!), aan gavots die ze soms zonder schaamte gebruiken, omdat ze zelf geen hebben. Tenzij de gemeenschap kan worden beoordeeld door een voormalige of een voormalige van de gemeenschap. Maar dan riskeren de kinderen zeker dat ze aan zwaardere ruiters of dingen worden toegewezen. Aangekomen in de boerderij, stappen we de grote gemeenschappelijke ruimte binnen.
De schok! De frisheid van de plek, de pieten van de goody en de sterke geur van de stal grijpen de bezoekers aan. Dit komt omdat de bewoners van de gemeenschap niet uit de doorloop konden bewegen. Ik ben geboeid door de banden van kleur die van de temperatuur afhangen. Met een verrassing ontdekken dat deze banden verzadigd zijn van de rode erred waar duizenden vliegen kunnen aanwezig zijn!
Een enorme puin erover bestaat om Scheltan die de identiteit verkrijgt zijn omt af te breken en voor driekwart van het jaar in de rust te rusten. De rustieke natuur is evident. Een massiviteit en super lange tafel, de stevige banken van hout, een buffet, een kist. En met zoveel monumenten is de opening, waaronder een bank is onder de mantel voor de rechts van het huis. Daarom wordt herinnerd aan de strenge winters in de binnenkamdes. Maar de eigenaarsjaagt de slechten af, die vuil zijn aan het eind en de riste kunnen door het macaroni bestellen...
De haldieren beweren hun protest van kracht met hen om duidelijk de gebruikelijke woordjes in dit land te horen. De honden komen bij mijn been om te knuffelen en mooi zijn opgesteld in de hoop dat het impossible is om te vertrouwen. We zitten naar beneden om de warme frisdrank te drinken die magere maaier van hun mim een van die biedt die niet spices...
Het enige dat ons in de broek nadrukt: de prijs betalen, de sleutels nemen en inrichten! Tijdens de zomers onthoudt dad dat we de twee weken op de vakantie daar doorbrachten om te worden! Dit zijn perioden waarin de pastis of kartons met rozen en doorstappen of de volle naam val. Dit is hun passie die zich uren op de hobbet maar summieren leeft. Hij houdt ook van klimbiathes, het lange podium en de tijd is van dienzaal...Ik ben er al: een Nîmois kindertijd van 1946 tot 1967 van het gedrag Gilbert. Gepubliceerd door Editions Edilivre.
Gamla semesterhotellet med en trädgård vid Allier, L'Etoile Gästhus ligger i La Bastide-Puylaurent mellan Lozère, Ardèche och Cévennes i Sydfrankrikes berg. Vid korsningen av GR®7, GR®70 Stevensons väg, GR®72, GR®700 Regordanes väg, GR®470 Källor och Klyftor av Allier, GRP® Cévenol, Ardèchebergen, Margeride. Många slingor för vandringar och dagsutflykter med cykel. Idealisk för en avkopplande och vandringssemester.
Copyright©etoile.fr